ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Πράσινες χάντρες και θαλασσιές τα μάτια σου 

σμαράγδια που λαμποκοπούνε .

Ρουμπίνια πορφυρά τα χείλη σου,

 ακτίνες της ανατολής σαν βγούνε.

Λατρεύω να ακούω τη φωνή τους

 απόηχος δέντρων στην εξοχή,

γλυκό τραγούδι στην ψυχή μου

 τρυφερό χάδι στη ζωή.

Τα κρυσταλλένια δάκριά σου

 πολύτιμα του χειμώνα στολίδια μαγευτικά,

 σαν πέφτουν βροχή που σε δροσίζουν.

Χαρά παρά λύπη  χαρίζουν.

Και το χαμόγελο σου το γλυκό,

 προβάλλει ίδιος ήλιος λαμπερός

ανθίζει  τριαντάφυλλο  ροδαλό

τα  άστρα  στο φεγγαρόφωτο ξεχύνονται σωρό.

Σαν νύμφη, σαν νεράιδα βαδίζεις

στα καταπράσινα τα φύλλα, τις δροσοσταλίδες αγγίζεις

λικνίζεσαι με βραχιόλια στους καρπούς,

που έχουν του ουράνιου τόξου τους χρωματισμούς.

Δένεις με νούφαρα τα ξανθά σου μαλλιά,

 χρώμα  σταχιών που ο άνεμος χαϊδεύει

 φτιάχνει το πιο γλυκό νανούρισμα

κι όλους τους πόνους μου γιατρεύει.

Και αγναντεύω το όραμα το σαγηνευτικό.

Βλέπω τον παράδεισο και σιωπώ.

Στη νηνεμία της εικόνας της αφοπλιστικής,

γεύομαι την απέραντη γλύκα της σιωπής

και τη μαγεία της δικής σου μορφής.

Χρωματένια