Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Ο καθρέφτης



Γιατί εγώ με βλέπω μόνο στον καθρέφτη
Και τις αδυναμίες μου
Και τα ελαττώματα μου
Δεν τα φανερώνει αυτός
Τα κρύβει καλά
Είναι στριμωγμένα πίσω από το τζάμι
Στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο
Έχουν γίνει μια παρέα μαζί με τα γκρεμισμένα όνειρα
Και τους αποτυχημένους στόχους
Ώρες ώρες ακούω το βογκητό τους
Και βαριαναστενάζω
                                                    Πόσο θα 'θελα να τα ελευθερώσω                                                       Μια μέρα θα τον σπάσω τον παλιοκαθρέφτη
Και τότε θα αποκαλυφθούν όλα
Δεν αντέχω να χάσω και άλλους ανθρώπους
Μα πολύ περισσότερο
Φοβάμαι τη μέρα
      Που θα χάσω το γνώριμο μου εαυτό

Φαίδρα

Με θέα το πέλαγος

Φθαρμένα ξύλα
Τσακισμένα
Μανιασμένη που 'σαι θάλασσα στο ολοστρόγγυλο σεληνόφως!
Ξεβρασμένα ευλαβικά στη φιλόξενη αγκαλιά της αμμουδιάς
Ν' αγναντεύουν το απέραντο πέλαγος
Να θυμούνται με κάθε αχτίδα του ηλίου
Να διηγούνται ιστορίες με τη σιωπή τους
γεμάτα νοσταλγία και θλίψη.
Τα απομεινάρια μιας καρέκλας δίχως ταυτότητα
Αντικείμενο προσοχής μόνο για έναν ερασιτέχνη φωτογράφο
Ο επαγγελματίας μετράει τα βαθουλώματα που έσκαψαν τη σάρκα της
 Ούτε ο ιδιοκτήτης της δεν θα μπορούσε
 ν' αναγνωρίσει αυτή τη παραμορφωμένη όψη.
Καρέκλα σκηνοθέτη χωρίς τον σκηνοθέτη
Ακόμα όμως κρατάει κάτι έντεχνο πάνω της
το μαρτυράει το σημάδι στο αριστερό μπράτσο
Είναι που η τέχνη την έχει εγκλωβίσει στην αδιέξοδη τροχιά της
                                                                Εκεί...                                                                                  
Μαζί με όλους εκείνους που τόλμησαν να τη γευτούν
Εκεί...
Μέχρι η αλμύρα της θάλασσας να ξεπλύνει τον πόνο
Μέχρι το είδωλο της στο νερό να γίνει θρύψαλα από ένα κύμα
Μέχρι να γίνει παρανάλωμα του πυρός μια ρομαντική νύχτα
Άλλος ένας ναυαγός που στηρίζει τις ελπίδες του σ' ένα πεφταστέρι
                                          ΦΑΙΔΡΑ

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Ανθρωπάκο




Ανοίγω τα φτερά μου, αγκαλιάζω ολόκληρο τον κόσμο
Μπορώ να δω κάθε λεπτομέρεια
Μπορώ να νιώσω κάθε συναίσθημα.
Αγγίζω την καρδιά σου, ναι τη δική σου μικρέ άνθρωπε,
Έχεις τόσο πόνο, τόση οργή.
Όμως για κοίτα, το βλέπεις αυτό;
Είναι απλά η επιφάνεια, το παραπλανητικό κάλυμμα
Κάτω απ΄ αυτό ρέει άφθονη αγάπη, αμέτρητη καλοσύνη,
τη νιώθεις;
Αχ! Θαμπώνεις τα μάτια μου, κάθε σημείο
Της ύπαρξής σου αστράφτει!
Είναι από ευτυχία, είδες πόσο εύκολο είναι να τη γευτείς;
Η ρουτίνα σ΄ έκανε να τη θάψεις. Όχι για πάντα φυσικά, αυτό είναι αδύνατον.
Ήρθε η ώρα όμως να πάρεις αυτό εδώ.
Μη με κοιτάς έτσι, δεν είναι η παλάμη μου κενή αλλά η ζωή σου!
Πάρ΄την λοιπόν.  Όπως σ΄έναν πίνακα, έτσι
Κι εδώ, θα ρίξεις λευκή μπογιά, θα εξαφανίσεις
Ό, τι βασανίζει την ψυχή σου, θα δημιουργήσεις
Αυτό για το οποίο θέλεις να ζεις, αυτό
Που σε γεμίζει.
Ο παράδεισος είναι δικός σου
Η απόφαση τι θα κάνεις μ΄αυτόν είναι επίσης δική σου.
Δώσε χρώμα, νόημα, συναίσθημα, στο μονοπάτι
Που ακολουθείς, θα δεις, ΑΞΙΖΕΙ.
Η ώρα έφτασε, πρέπει να φύγω.
Όταν νομίζεις πως τρεκλίζεις, κοίτα την καρδιά σου
Κι εκείνη θα σ΄ οδηγήσει
Ήταν, είναι και ΠΑΝΤΑ θα είναι γεμάτη.
Απλώς χρειάζεται χρόνος για να περιπλανηθείς μέσα της
Να τη γνωρίσεις και να σε γνωρίσει
Καλό ταξίδι λοιπόν.
Αντίο

                                                                                             Ανν

Παιδιά κι αγγελούδια





Οι άγγελοι πάντα  φτερουγίζουν
κοντά στην κόλαση των παιδιών
που πεθαίνουν απ΄ την πείνα
και τον πόνο των χωρισμών

Φτάνουν πετώντας  μόνον όταν
τα παιδιά αναζητούν
τον παράδεισο ν΄αγγίξουν
κι απ΄ το βούρκο να σωθούν.

Όταν στους δρόμους μόνα ζουν
με κλέφτες να καραδοκούν,
χωρίς προστάτες, όταν ψάχνουν
γωνιά  στο κρύο, να κοιμηθούν

Μα όταν στον ήλιο δάκρυ παιδιού
σαν διαμάντι λαμπυρίσει
λένε οι άγγελοι πως
ήρθε η ώρα την αγάπη να γνωρίσει

Μικρόν άγγελο κι αυτό το ντύνουν
προστάτη  άλλων παιδιών που πεινούν
για φαΐ ή για λίγη αγάπη
κι αβοήθητα στον κόσμο γυρνούν

                                                                       Καλλιόπη


Η ΖΩΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ




Σαν ήμουνα μικρό παιδάκι
Κάτω στης γειτονιάς τ’ αυλάκι
Έπαιζα ανέμελα, με φίλους καλούς
Φίλους ειλικρινείς,  πραγματικούς

Μεγαλώνοντας όλα άλλαξαν πολύ
Η ζωή μου ζάρι, από δω κι από κει
Σχολείο τη μέρα , ιδιαίτερα το βράδυ
Ούτε λεπτό για φίλους.  Μοναξιά, σκοτάδι

Μάθημα και μετά στο σπίτι
Ανυπόφορη ζωή
Σχολείο και μετά μελέτη
Ρουτίνα καθημερινή
                                                     Φιλαράκι

Στο τέλος του χρόνου





Κόσμος, κόσμος πολύς όλο περπατάει
φορτώνει τη ζωή του με δουλειές,
 ευθύνες κι υποχρεώσεις
 ξεχνώντας πως ο χρόνος φεύγει,  κυλάει

Θαρρεί πως ξέρει  χρόνος τι σημαίνει
Λέει πως κυνηγά το χρόνο
και διαμαρτύρεται πως δεν του φτάνει
ούτε για ανάσα,  που κι αυτή τη χάνει

Κανείς  όμως δεν ξέρει,
κανένας δε γνωρίζει
πως ο χρόνος έχει σταματήσει
κι η γη έχει πάψει να γυρίζει

Γιατί ποια ώρα, ποιο λεπτό, ποια στιγμή
αξίζει στη ζωή
όταν κανείς δε ζει αυτό που επιθυμεί;

Κι ούτε τολμά κανείς να ονειρευτεί
διότι από το νόμο θα τιμωρηθεί
Άλλαξαν οι αξίες στη ζωή
Αφού και τ΄ όνειρο έχει απαγορευτεί.

Μα,  σαν κάποιος το φόβο νικήσει
ο χρόνος ξανά θα κυλήσει
κι άμα το τολμήσουν κι άλλοι
θ΄ αρχίσει η γη να γυρνάει και πάλι

                                                           Λεγεωνάριος






Ερωτικά

 Λέγαμε με την Ελπίδα, δεν μπορεί να μην είναι ερωτευμένοι οι έφηβοι. Βέβαια , κάπου - κάπου δειλά ξέφευγε κάποιος στίχος, ή υπαινιγμός, τίποτε όμως ηχηρό ή κραυγαλέο. Από ντροπή, ή  ανασφάλεια, μπορεί, αλλά πάλι μας έβαζε σε σκέψεις.
"Πώς έγινε και μ΄ ένα πέτρινο χέρι συγυρίσαμε το σπίτι και τη ζωή μας; " που έγραψε κι ο ποιητής.
Όμως η αρχή έγινε. Να είσαι καλά Αριάδνη

Ερωτικό Ι






Σαν κοιτώ τα μάτια σου
με κατακλύζουν οι αναμνήσεις
περασμένων στιγμών κοντά σου

Δεν ξέρω αν φταίει η μέρα,
η ώρα ή το χρώμα τους
 αλλά δεν μπορώ να  αντέξω άλλο

 τέτοιο  συναίσθημα ,
που αδυνατεί να γίνει
ακόμα πιο
γλυκό, αγνό κι’ αληθινό

γιατί είναι απόλυτο.
Το απόλυτο «Σ’ ΑΓΑΠΩ»


Ερωτικό ΙΙ








Αν τολμούσα να σου πω
αυτό που κρύβει η καρδιά μου
δεν θα γινόμουν κτήμα
της δικής σου ψυχής

Θα μπορούσα να σε κοιτώ
 στα μάτια, να αντικρίζω
 την αλήθεια, να γεύομαι
τον έρωτα

Κειμήλια που μόνον εσύ
 μπορείς να δώσεις,
Λέξεις που δεν χάνουν
 τη σημασία τους, αλήθειες
που δεν  ζουν στο
ψέμα, καρδιές που  χτυπούν
αληθινά

Και μάτια, αγνά, καθαρά, που
θα γέμιζαν κάθε στιγμή,
επειδή εσύ θα βρισκόσουν εκεί




Ερωτικό ΙΙΙ





Αυτό που αντίκρισα σήμερα
Δεν μπορώ να το τραγουδήσω με νότες
Δεν μπορώ να το ζωγραφίσω με χρώματα
Δεν μπορώ να το εκφράσω με λέξεις

Η δύναμή μου χάθηκε
Τα πόδια μου λύγισαν
Η καρδιά μου σκίρτησε,
Το στομάχι σφίχτηκε
Έχασα τη λογική μου

Με έκανες να χαθώ στο απύθμενο
βάθος των ματιών σου, που 
δε θα μπορούσε να’ ναι πιο μεγάλο
  από τη γλυκειά άβυσσο
της καρδιάς σου

Προσπάθησα να περπατήσω
Αλλά ο δρόμος ήταν δύσβατος.
Δεν εύρισκα το μίτο, τα λόγια χάνονταν,
Σε κάθε κίνηση η λογική παραμορφωνόταν
 από ένα νέφος συναισθημάτων.

Άστραψε φως και μπόρεσα να δω
Αυτό που έψαχνα τόσο καιρό,
Αυτό που εσύ έκρυβες μήνες τώρα.
Το δρόμο για την καρδιά σου,
τον πιο φωτεινό δρόμο που έχω αντικρίσει ποτέ.





 Ερωτικό ΙΙΙΙ




Αν ήμουν το κεφάλι θα ήθελα να σε έχω πάντα δίπλα μου
Αν ήμουν τα μάτια θα σε κοιτούσα κάθε λεπτό
για να μην χάνω επαφή με την ομορφιά της ψυχής σου
Αν ήμουν η μύτη διαρκώς θα μύριζα το γλυκό άρωμά σου που
 θυμίζει την ανοιξιάτικη βροχή
Αν ήμουν το στόμα θα ήθελα να ακουμπώ συνέχεια το
 δικό σου για να έχω πάντα τη γεύση των χειλιών σου
Αν ήμουν τα αυτιά, θα άκουγα συνέχεια την κελαηδιστή φωνή σου
για να μην χάνω ούτε λέξη από αυτά που λες.
Και τέλος, αν ήμουν η καρδιά θα φρόντιζα ο κάθε χτύπος μου να σου θυμίζει,
σαν το ρολόι, το λόγο  για τον οποίο ζω.
Εσένα

Αριάδνη


Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Ποιος σκότωσε τον κύριο Χ ;

Πραγματικά δημιουργικό βιβλίο, με ενθουσίασε και ήταν το πρωτοχρονιάτικό μου δώρο σε όσους αγαπούν τα μαθηματικά και τις εικονογραφημένες ιστορίες.



Μπορείτε να ξεφυλλίσετε για λίγο τις σελίδες του αν κάνετε κλικ   εδώ