Σημαντικός θεσμός που κρατιέται (ακόμη) αλώβητος από το υπερβολικό, το εμπορικό, τη βία , το χυδαίο. Μας έχει χαρίσει στιγμές συγκίνησης, προβληματισμού, αισθητικής απόλαυσης και χαράς. Φίλοι του έκαναν στο facebook σχετική αναφορά απ' όπου το απόσπασμα που ακολουθεί:
"Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου Αιώνα ξεκίνησε την πορεία του το Μάρτιο του 1999, ως δυναμική εκδήλωση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο κατώφλι της νέας χιλιετίας και εν τω μέσω θεμελιακών αλλαγών τόσο στην κοινωνία της πληροφορίας, όσο και στον παγκόσμιο κοινωνικό στίβο. Από τη μια η ραγδαία ανάπτυξη της ψηφιακής τεχνολογίας, με όλα όσα αυτή συνεπάγεται για την καλλιτεχνική έκφραση αλλά και την επικοινωνία -ενημέρωση, και από την άλλη τα «επείγοντα», πολυδιάστατα φαινόμενα, όπως αυτό της παγκοσμιοποίησης, που σηματοδότησαν την αυγή του 21ου αιώνα, έδωσαν στο ντοκιμαντέρ δημιουργική ώθηση και νέες διεξόδους και προοπτικές, φέρνοντας το στο παγκόσμιο κινηματογραφικό προσκήνιο και καθιστώντας τη συγκυρία της δημιουργίας μιας διεθνούς εκδήλωσης για το χώρο εξαιρετικά πρόσφορη. Κάτι που, άλλωστε, αποδείχθηκε εμπράκτως από την μεγάλη και άμεση ανταπόκριση του κοινού (40.000 θεατές κατά μέσο όρο ετησίως) και την αθρόα συμμετοχή σημαντικών προσωπικοτήτων και επαγγελματιών του είδους από την Ελλάδα και το εξωτερικό."
Δημιουργούμε για δεύτερη φορά στη μετάφραση από τα Λατινικά στα ...Ποντιακά
Ο ποιητής Οβίδιος ήταν βέβαια εξόριστος στη χώρα του Πόντου , εξ ου και η μετάφραση του πρώτου κειμένου στην Ποντιακή διάλεκτο. Ο Αινείας ξεκίνησε από την Τροία, πήγε στην Αφρική και κατέληξε στην Ιταλία. Παρ' όλα αυτά εμείς επιμείναμε και μεταφράσαμε κι αυτό το κείμενο . Γιατί όχι; Υπάρχουν όρια στη δημιουργία;
Όταν ο ποιητής Οβίδιος εξορίζεται στον Πόντο σίγουρα συμβαίνουν πολλά... Ακόμη περισσότερα όμως γίνονται όταν νεαροί Πόντιοι ζωγραφίζουν την ιστορία και τη μεταφράζουν στα ποντιακά Με λίγα λόγια το πρώτο μάθημα των λατινικών της β΄ λυκείου και μπόλικη (ποντιακή) τρέλα
Ξεκινήσαμε διαβάζοντας Μιχάλη Γκανά
Στην αρχή απ' τα "Γυάλινα Γιάννενα" μετά και απ' τη συλλογή " Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς".
Εντοπίσαμε τα παρακάτω ποιήματα, τα ξαναείδαμε με τη βοήθεια της τεχνολογίας και συνεχίσαμε το παιχνίδι μας με τις λέξεις έχοντας όμως κατά νου έναν καινούργιο στόχο.
(Απ' τα Γυάλινα Γιάννενα, εκδ. Καστανιώτη )
ΙΙ
στον Χρήστο Μπράβο
Μια τέτοια νύχτα, πριν από χρόνια,
κάποιος περπάτησε μόνος, δεν ξέρω πόσα
λασπωμένα χιλιόμετρα.
Νύχτα και συννεφιά χωρίς άστρα.
Ξημερώματα μπήκε στα Γιάννενα.
Στο πρώτο χάνι, έφαγε, και κοιμήθηκε
τρία μερόνυχτα. Ξύπνησε απ' το χιόνι
πού έπεφτε μαλακά, στάθηκε στο παράθυρο
κι άκουγε τα κλαρίνα.
Πότε θαμπά και πότε δίπλα του,
όπως τα 'φερνε ό άνεμος.
Κι άκουσε μετά τη φωνή
πεντακάθαρη, από κάπου κοντά,
σαν αλύχτημα και σαν να την έσφαζαν
τη γυναίκα κι ούτε καβγάς ούτε
τίποτε άλλο, χιόνιζε όλη νύχτα στα Γιάννενα.
Ξημερώματα πλήρωσε τι χρωστούσε
και γύρισε στο χωριό του.
Στα πενήντα του θα 'τανε
με γκρίζα μαλλιά και τρεις θυγατέρες
ανύπαντρες, χήρος τέσσερα χρόνια,
με τη μαύρη κάπα στις πλάτες,
και τι χιόνι σήκωσαν τούτες οι πλάτες
κανένας δεν το 'μαθε.
Στα Γιάννενα τον είδαν ξημερώματα
να μπαίνει λασπωμένος ως τα γόνατα.
Ένας παράξενος διαβάτης,
βοσκός, αγρότης, αγωγιάτης.
Στο πρώτο χάνι μπήκε και κοιμήθηκε,
τρεις μέρες και τρεις νύχτες αναλήφθηκε.
Τα χρόνια του πενήντα-τόσα,
τα βάσανά του πεντακόσια.
Τον ξύπνησε κλαρίνο αλαφροπάτητο
που χόρευε στο χιόνι το απάτητο.
Κι άκουσε σύρσιμο καρέκλας
και την ανάσα μιας γυναίκας.
Το χιόνι όλο πύκνωνε στο δρόμο του
που γύριζε στο σπίτι και στον πόνο του.
Είχε στο δάχτυλο δυο βέρες
κι ανύπαντρες τρεις θυγατέρες.
Τον είδανε να φεύγει ξημερώματα
και του ' φτανε το χιόνι ως τα γόνατα.
Αλλά δεν ξέρουν οι διαβάτες
τι χιόνι σήκωσε στις πλάτες.
Στη συνέχεια άναψε το παιχνίδι με τη λέξη « Φιλιά»
Παίξαμε και δημιουργήσαμε με τη λέξη και στη συνέχεια προσπαθήσαμε να μεταγράψουμε τη δημιουργία μας όσο πιο κοντά στο στίχο γινόταν κι όπου αυτό μπόρεσε να γίνει δυνατό.
Ακολουθούν δείγματα γραφής:
Ι
Έχει σχήμα, χρώμα, βάθος, πονάει
παράλυτο σ ΄ αφήνει.
Δεν υπάρχει για σένα τίποτ ΄ άλλο
Θολό παρελθόν, αχνό τα μέλλον.
Έλλειψη
Κι όλα σου πάλι βρίσκονται εκεί
Δε θυμάσαι πολλά
Κι όμως απ΄ τη μνήμη παίρνεις παλμό
Θα είναι αυτό σίγουρα
Σίγουρα θα είναι αυτό
Η μόνη περιγραφή μου για την αλήθεια
Νέμεσις
ΙΙ
Φιλί που σβήνει
Μόνο σ΄αφήνει
Θες να γυρίσει
Κι ό τι κοστίσει
Σκέψη που σβήνει
Έχεις αλλάξει
Θες να γυρίσει
Κι ό τι κοστίσει
Η θλίψη που μένει
Ελπίδες σκαρώνει
Θες να γυρίσει
Κι ό τι κοστίσει
Νέμεσις
Ο παγωμένος αέρας της μοναξιάς
ροδίζει τα πολυπόθητα μάγουλά σου
όπως τα φιλιά που σου έδινα κάποτε
Κι όμως κάποιες φορές νιώθω να ζηλεύω
αυτόν το μυστηριώδη καβαλάρη τ’ ουρανού
Αν ήμουν αέρας όμως, θα ήμουν κάτι το απλό,
κάτι το καθημερινό και το συνηθισμένο
Και έτσι δε θα καταλάβαινες
πόσο ξεχωριστά αγαπώ τα ροδισμένα σου μάγουλα
που με τόση ντροπή φανερώνονταν
μπρος τα δυο μου μάτια
και που κρατούν ακόμη τη γλυκιά ανάμνησή σου
Φαίδρα
Ι
Μικρά κομμάτια, τα πήρε ο αέρας
Μα άφησαν γεύση, χρώμα και μυρουδιά
Βαθιά στο μπαούλο της γιαγιάς
Τη νύχτα όμως που αυτή κοιμάται
Στοιχειώνουν και ζωγραφίζουν τον ύπνο της
Κι αποτυπώνονται στο κουρασμένο στόμα
Ίδια χαμόγελα
ΓΑ
ΙΙ
Μικρά φιλάκια τα πήρε ο αέρας
πάει η γλύκα και η μυρωδιά
μα λίγα τόσκασαν για να τρυπώσουν
μες το μπαούλο πόχει η γιαγιά
Κι έτσι τη νύχτα που αυτή κοιμάται
αυτά σηκώνονται σιγά σιγά
μπαίνουν στα όνειρα και τα ομορφαίνουν
γελά στον ύπνο της τότε η γιαγιά
Φιλιά της νιότης γεμάτα γλύκα
γίναν χαμόγελα, αιώνια προίκα
ΓΑ
Φιλιά
Συχνά φαντασιώνομαι άνδρες και γυναίκες να φιλιούνται σε κλειστούς χώρους. Τόσο η ιδέα του φιλιού, όσο και η ιδέα του κλειστού χώρου με εξιτάρουν, με αφήνουν να σκέφτομαι χωρίς περιορισμούς, να ονειρεύομαι. Πιθανώς, ο δικός μου ανερωτισμός μου προκαλεί την ανάγκη για λίγες στιγμές γαλήνης σε αγκαλιές άγνωστες και γνωστές, που όμως κρύβουν έναν ερωτισμό ανελέητο και για μένα ερωτισμός σημαίνει αγάπη. Οι αγκαλιές αυτές να μου επιτρέψουν να κλείσω τα μάτια, να μη σκέφτομαι τίποτα, να αγγίξω το κορμί μου και το κορμί του συντρόφου μου ασταμάτητα, να φωνάξω δίχως πνοή, να ερωτεύομαι, να ζω και να πεθαίνω. Κουράστηκα να ονειρεύομαι κάμαρες κλειστές με ανθρώπους να φιλιούνται. Και φοβάμαι, ότι το συναίσθημα της άγονης ελπίδας θα με κατακλύζει πολλές άγριες νύχτες, τότε που οι λύκοι τραγουδούν ύμνους και συ καπνίζεις με ανοιχτό το ραδιόφωνο μπροστά στο κενό.
Η τέχνη είναι σύμφυτη με τη διαμαρτυρία
Ταινία φοιτητών της Σχολής Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Δεν μπορούμε να μη καμαρώσουμε τη δική μας παλιά μαθήτρια
Μπράβο Ειρήνη!
Όταν υπάρχει κέφι , φαντασία, μεράκι και ψυχή γίνονται θαύματα !
Ακόμη και μέσα σε σαρανταοκτώ ώρες δουλειάς,
ακόμη κιαν η παρουσίαση είναι μόλις λίγα λεπτά
Απολαύστε :
Είμαστε η ομάδα από μαθητές και καθηγητές του 1ου ΓΕΛ Συκεών Θεσσαλονίκης που φέτος αποφάσισε να κάνει κάτι διαφορετικό στο πλαίσιο του σχολικού προγράμματος και συγχρόνως έξω απ' αυτό. Κοινό μας γνώρισμα η αγάπη για δημιουργία. Όχι όμως ''καθ' υπαγόρευσιν'' , όχι υποταγμένη σε κανόνες. Θέλουμε να πειραματιστούμε , να δημιουργήσουμε, να περπατήσουμε , να φωνάξουμε και να τραγουδήσουμε διαφορετικά από τους άλλους, να κάνουμε λάθη και να τα διορθώσουμε ή να τα αφήσουμε έτσι. Θέλουμε να εκφραστούμε με τη δική μας φωνή, με τη δική μας γλώσσα , με το σχέδιο, τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο, το θέατρο, με ό,τι τέλος πάντων σημαίνει ποίηση και δημιουργία. Στεγάσαμε τη δουλειά μας κάτω από τις φτερούγες ενός πολιτιστικού προγράμματος που το ονομάσαμε ''δημιουργική γραφή'' και ξανοιχτήκαμε και στους διαδικτυακούς αιθέρες για να κοινοποιούμε και έτσι να μοιραζόμαστε κάθε κατάθεσή μας με όποιον έχει ανάλογα ενδιαφέροντα
ΥΓ Πολλά φιλιά στους συνοδοιπόρους μας του English school στη Λευκωσία
Το πανώ που κοσμεί την αίθουσα του Γ2 και αποτελεί το σήμα κατατεθέν του blog μας είναι έργο της Όλγας και του Γρηγόρη