Καθόταν στο παραθύρι κι έπλεκε για το μωρό της
Κι η μνήμη άρχισε ν’ αναδεύει χαμένες επιθυμίες
Κι αγάπες, χωρίς αναστολές
Θυμήθηκε την πρώτη φορά, τότε που σείστηκε η γη,
Κι έχασαν οι λέξεις το νόημά τους,
Τότε που βέλος τόξευσε το μυαλό της
Τότε που εκείνος στη θέρμη της αβύσσου,
Έκοψε λουλούδι και της το ’δωσε,
απόκομμα της δικής του αίσθησης του «Σ’ αγαπώ»
Τότε που τα μάτια τους τα πρόδιδαν όλα
Και τα λόγια μπερδεύονταν
Στην ορμή τους να εκφράσουν συναισθήματα
Κι η λογική είχε μεταναστεύσει δίνοντας τη θέση της
στην αδερφή της , την αγάπη
Τότε που κοιτάζονταν αιώνιες ώρες
Που συνομιλούσαν με τα μάτια,
Το βράδυ αυτό
Που δεν μπορεί να το ξεριζώσει από το μυαλό
Καθόταν στο παραθύρι κι έπλεκε για το μωρό της
Που δεν ήταν δικό του
Γιατί εκείνος σκότωσε την αγάπη
Κι εκείνη τη φύλαξε στο κοιμητήριο της ψυχής
Αριάδνη
Αναρτήσεις
