Με θέα το πέλαγος

Φθαρμένα ξύλα

Τσακισμένα

Μανιασμένη που 'σαι θάλασσα στο ολοστρόγγυλο σεληνόφως!

Ξεβρασμένα ευλαβικά στη φιλόξενη αγκαλιά της αμμουδιάς

Ν' αγναντεύουν το απέραντο πέλαγος

Να θυμούνται με κάθε αχτίδα του ηλίου

Να διηγούνται ιστορίες με τη σιωπή τους

γεμάτα νοσταλγία και θλίψη.

Τα απομεινάρια μιας καρέκλας δίχως ταυτότητα

Αντικείμενο προσοχής μόνο για έναν ερασιτέχνη φωτογράφο

Ο επαγγελματίας μετράει τα βαθουλώματα που έσκαψαν τη σάρκα της

 Ούτε ο ιδιοκτήτης της δεν θα μπορούσε
 ν' αναγνωρίσει αυτή τη παραμορφωμένη όψη.

Καρέκλα σκηνοθέτη χωρίς τον σκηνοθέτη

Ακόμα όμως κρατάει κάτι έντεχνο πάνω της

το μαρτυράει το σημάδι στο αριστερό μπράτσο

Είναι που η τέχνη την έχει εγκλωβίσει στην αδιέξοδη τροχιά της
                                                                Εκεί...                                                                                  
Μαζί με όλους εκείνους που τόλμησαν να τη γευτούν

Εκεί...

Μέχρι η αλμύρα της θάλασσας να ξεπλύνει τον πόνο

Μέχρι το είδωλο της στο νερό να γίνει θρύψαλα από ένα κύμα

Μέχρι να γίνει παρανάλωμα του πυρός μια ρομαντική νύχτα

Άλλος ένας ναυαγός που στηρίζει τις ελπίδες του σ' ένα πεφταστέρι

                                          ΦΑΙΔΡΑ