Του μυαλού μας φωνές , παρελθόντος στιγμές
τον κόσμο μας στοιχειώνουν με εικόνες ισχνές
σαν αυτές που οι δεσμώτες του σπηλαίου ατενίζουν , σκιές
και της άγνοιας τα δεσμά δε σπάζουν όσο και αν θες.
Γι’ αυτό μοιάζει να φταίει της αλήθειας το φως
που όσο περνάει ο καιρός εξασθενεί διαρκώς
και μια αλλόκοτη εποχή, η οποία κάνει παροχή
την άγνοια και την υποταγή στη χώρα τη δική μου και ζητάει αποδοχή.
Εξάλλου όταν κάποιος στο σκοτάδι κατοικεί για καιρό
η ματιά του συνηθίζει να αντικρίζει το κενό
αδυνατώντας να διακρίνει λανθασμένο από σωστό.
Μα αρνούμαι να πιστέψω πως η ελπίδα έχει χαθεί
και πως κάθε νικημένο θα δεχτούμε ως νικητή
όταν μόνη του ενασχόληση είναι η συμμετοχή
σε ένα σύνολο ανθρώπων που δηλώνουν τυφλοί.
Μα για στάσου, εκεί σε μια γωνίτσα μικρή
ένας δεσμώτης να σαλεύει φάνηκε για μια στιγμή
και το σκότος από γύρω του άρχισε να εξασθενεί.
Ίσως αυτός να είναι ο εκλεκτός,
λες να έχει φτάσει άραγε ο καιρός
και ό,τι στοίχειωσε ως τώρα την ψυχή και την καρδιά
θα χαθεί έτσι απλά με μια ματιά;
Αν θέλει λοιπόν να λυτρωθεί
πρέπει προσπάθεια να κάνει και ίσως δει
ότι της άγνοιας τα δεσμά
δεν είναι δα τόσο σφιχτά
αν δείξει δύναμη και σθένος να παλέψει με αυτά.
Μα βρίσκονται εκεί για να κρατούν καθηλωμένο
κάθε ανόητο και κάθε κοιμισμένο
να μη τολμήσει το κεφάλι να σηκώσει
ούτε μια λέξη με τη γλώσσα του να αρθρώσει.
Σ Σ
Αναρτήσεις
