Χρωματιστό πινέλο

Ήρθες κι έδωσες λίγο χρώμα

στη μαύρη δίχως νόημα ζωή μου

Λίγες γαλάζιες, κόκκινες και μοβ πινελιές

στο βαθύ σκοτεινό καμβά μου

Λίγες σκόρπιες πιτσιλιές που έδωσαν

περιεχόμενο και σχήμα στον πίνακα

ενός ατάλαντου ζωγράφου, του Θεού...

                                      Ιωάννης Κομνηνός

Συνεχιστής του μίσους 

Πίσσα ,  μαύρο σκοτάδι,
αναπνέω,
βαθιά , αργά ,  σταθερά
Συντροφιά μου οι τέσσερεις τοίχοι
Μνήμες, σκέψεις, αναμνήσεις, 
ζωντανεύουν μέσα στο έρεβος .
Αφήστε με λίγο να ζήσω
είμαι κι εγώ σαν και σας.
Κληρονόμος του σκότους,
συνεχιστής του μίσους.
Οι τοίχοι μικραίνουν,
το δωμάτιο στενεύει, στενεύει
ασφυκτικά! Δεν χωράω πλέον
όχι στο δωμάτιο...
Θέλω να φύγω, δεν με χωράει
πλέον ο τόπος, δεν υπάρχει διαφυγή.
Μια μαύρη τρύπα ανοίγει στο πατωμα,
πέφτω μέσα, πέφτω στο κενό,
δεν έχει αγάπη
μα ούτε και μίσος.
Μα ναι , λείπει το μίσος.
Δεν με μισούν, μπορώ να ονειρεύομαι
να σκέφτομαι, να ζω.
Μα ξάφνου γεμίζει και αυτό με μίσος,
το ... γέμισα εγώ.
Εγώ κληρονόμος του σκότους,
συνεχιστής του μίσους,
με σπασμένα φτερά θα κοίτομαι
στο απέραντο κενό
με τις σκέψεις, με τις μνήμες
να με στοιχειώνουν
                                                    

                                                                   Ιωάννης Κομνηνός