Διάλογος με τα "Κεριά" του Καβάφη

Διαλεγόμαστε και Δημιουργούμε με το ποίημα του Καβάφη "κεριά".

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων•
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω• με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

ΤΟ ΚΕΡΙ

Λίγο – λίγο στάζω

Σκύβω

Στρέφω κυρτά τη φλόγα μου

Και γράφω.

Όπως τρέχει σταγόνα σταγόνα

Στο χαρτί το σώμα μου

Περιπλανιέται στις γραμμές

Και πάντα καταλήγει.

Σβήνει πάντα

Πιο πάνω απ’ τη ζωή

Σβήνει πάντα

Πιο κάτω από το θάνατο

Σβήνει πάντα

Στον έρωτα.

Που ανέλπιστα πηγαινοέρχεται

Στη φλέβα του κορμιού μου

Ξεσπάει στη φλόγα μου

Λυτρώνεται στο χαρτί μου.

                                    Α.Κ.