Όσο μπορείς

Μια συγκινητική ταινία μικρού μήκους εμπνευσμένη από το ομότιτλο ποίημα του Κ. Π.  Καβάφη σε παραγωγή του Αρχείου Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση .Η ταινία γυρίστηκε στο Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Αθηνών και πρωταγωνιστούν μαθητές του σχολείου

Μακριά σου

Μακριά σου με τυλίγει η ματαιότητα
Και τα σεντόνια μου νιώθουν μοναξιά
Χωρίς εσένα
Χωρίς να μπορούν να κλείσουν μέσα τους
Αυτό το σώμα με τις κομψές ατέλειες.
Πόσο πονάει η μοναξιά.
Τρυπάει το νου σαν το αδράχτι.
Με τρελαίνει.
Και με γυρίζει πίσω στις σκέψεις μου.
Μακριά σου σβήνει και το τελευταίο κερί.
Φεύγει το τελευταίο πλοίο για τη λησμονιά.
Κλείνει κι η θύελλα τις σκουριασμένες πόρτες του έρωτα
Μακριά σου παίζω το τελευταίο μου χαρτί
Μακριά σου είν’ ο πόνος μία έξις.
Πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να χαθεί ξανά
Μακριά σου.
Βιάζεται πιο πολύ το χελιδόνι να ταξιδέψει.
Βιάζεται η βαλίτσα να φορτωθεί στο σύννεφο.
Μακριά σου όλα βιάζονται να φύγουν.
Σβήνει το φως.
Χτυπά κάθε ώρα το ρολόι.
Όλα μου θυμίζουν πως είμαι μακριά σου.
Γυαλίζει η σιωπή στο σκοτάδι
Μακριά σου η νύχτα γελά μαζί μου
Μακριά σου ο ύπνος δεν εμφανίζεται στα βλέφαρά μου.
Μακριά σου το "Γιατί" ρωτάει ''γιατί''
Γιατί είσαι μακριά μου;

                                                                    (Αλεξανδριανή)

Δημιουργία με αφορμή ποίημα του Α. Εμπειρίκου

 Όταν γοητεύουν οι λέξεις και οι εικόνες, όταν η ποίηση μας συνεπαίρνει γεννά κι άλλη ποίηση. Με αφορμή την ανάγνωση του ποιήματος "Ο πλοκαμός της Αλταμίρας"  του Α. Εμπειρίκου γεννήθηκε το "ΔΕΥΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ ΑΣΠΑΣΜΟΝ".

Ο ΠΛΟΚΑΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΤΑΜΙΡΑΣ (1936 – 1937)

1

Τα κούμαρα βαριά σαν βλέφαρα ηδυπαθείας, στάζουν το μέλι στη σιγή. Ο γδούπος διαρκεί, και από τα μάτια σου στο στήθος και στο στόμα μου, η έλξις απλώνει την παλίρροια.

2

Λίγα κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι. Μα η πεταλούδα που νύκτωρ εγεννήθη μάς αναγγέλλει την αυγή, σφαδάζουσα στο ράμφος της πρωίας.

3

Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν. Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος. 
 ...
Α. Εμπειρίκος 

ΔΕΥΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ ΑΣΠΑΣΜΟΝ

                                        Στον Α. Εμπειρίκο

Διάσπαρτες οι λέξεις του ονείρου.

Σφαδάζουσες στη λάμψη της νυκτός.

Παρμένες από την αρχαία Ελληνική.

Τη διάλεκτο της σωτηρίας.

Πόση σοφία!

Σαν την πνοή του αγγέλου.

Ακούστηκε, λένε, σε μια από εκείνες τις βόρειες χώρες.

Ακούστηκε, λένε, κάπου μακρυά.

Η πνοή του αγγέλου.

Άραγε θα προλάβει να τελειώσει αυτό το ποίημα;

Αν είναι ποίηση η ανάπτυξη αυτή.

Άραγε θα προλάβει η καθαρεύουσα να βασιλεύσει

 στο  νεανικό αυτό ημερολόγιο;

Έγνεψε η πνοή του αγγέλου στον παλαιό κόσμο.

Ακούστηκε η σάλπιγγα στη μέση της νυκτός.

Σήκωσε ο ουρανός τα άγια χώματα.

Και στο πέρασμα του χρόνου στενεύει το μονοπάτι.

Βοΐζει η πνοή του αγγέλου.

Είναι ώρα να στάξει το τελευταίο δάκρυ

Από το γαλανό βλέφαρο μιας πεταλούδας

Που, σφαδάζουσα στη λάμψη της πρωίας,

Αντικρίζει τον ύψιστο εχθρό.

                                                                   ΑΚ

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Καβάφης Κ. Π.

Δημιουργούμε με αφορμή εικόνες και βιώματα αφού διαβάσαμε κι ακούσαμε το ποίημα του Καβάφη και από τη φωνή της Έλλης Λαμπέτη

Περίπατος στην πόλη 

Θά 'θελα νάμαι μια ρόδινη δροσοσταλίδα

που ξεγλιστρώντας από τα χέρια ενός πλάτανου

μια δροσερή κι ανήλιαγη αέρινη πνοή

θα κατάπινε και θα κουβαλούσε στη ράχη της απάνου

καλπάζοντας, οδεύοντας μανιασμένα στην πηγή της ζωής

ακολουθώντας το μονοπάτι ενός αναπάντεχου ενστίκτου

σπαρμένου με μια σύνθεση ιδρώτα και ονείρου

χωμένων βαθιά κάτω από τις αφιλόξενες πέτρες του.

Έτσι θα αλυχτούσα πονεμένα στα δρομάκια

παραβλέποντας τα αισχρά θεάματα του όχλου

και ζωσμένη μ' ένα παράπονο, τυλιγμένο γύρω μου σα μανδύα

ανήμπορη για την ανατροπή, χωρίς πληγή μα με πληγή

θα πετούσα ολούθε και θα μάζευα εικόνες

μιας πόλης που ξεψυχά...

  

Νέμεσις

 [Γρήγορα ξεχνάς]

 

 

 

Γρήγορα ξεχνάς,

την αφή της καρέκλας στην αυλή με τα κυπαρίσσια

τον ήχο του πλακόστρωτου στενού και τα παιδιά να τρέχουν,

τη γεύση της βροχής κάτω απ' τον πλάτανο,

τη μυρωδιά του λουλουδιού στη γωνία και τα 

αναμμένα φαναράκια το δείλι,

τηνόψη του φεγγαριού μέσα από το καμπαναριό του Αη Γιώργη

Ώρες τριγυρνούσες στους δρόμους

μέχρι να ξημερώσει

ώσπου να κοιμηθεί όλος ο κόσμος

και να μείνεις μόνος σου

Καθόσουν στο παγκάκι της πλατείας ώσπου να ξημερώσει

κρατούσες συντροφιά στη γειτονιά

για να ανπληρώσεις τα χρόνια που θα 'λειπες

το δάκρυ σου έδινε ζωή

τώρα έφυγες κι ο θάνατος θερίζει

Μόνο η γυναίκα στο παράθυρο έμεινε

περιμένει να σε δει να διαβαίνεις τους ίδιους δρόμους.

Προσμένει και έμεινε να δακρύζει στη θέση σου

Έφυγες και μονομιάς σβήστηκαν όλες οι μνήμες σου

Όσοι έμειναν πίσω όμως θυμούνται κι ελπίζουν

Φαίδρα

 Ι

Πλοίο χωρίς επιστροφή, με τέρμα μια πόλη

Μακρινή,

Όχι μια πόλη σαν αυτή

Μυρωδιές και ήχους καρτερώ,

Εικόνες και αναμνήσεις νοσταλγώ,

Τις ρόδινες τις πινελιές

Στο καβαλέτο του ουρανού

Δεν αντικρίζω,

Απ' τα παραθυρόφυλλα το άρωμα της κανέλλας

Δεν  μυρίζω,

Το άγιο το νερό του Βόσπορου

Δεν το αγγίζω,

Σε μονοπάτια πια άγνωστα, τρομακτικά,

Βαδίζω

Σαν λύπη η πνοή της μακριά ...

Μια ζωή ηχηρή

Ξέρω πως δε θα ζήσω

Δάκρυα λύπης, μοναξιάς με πλημμυρίζουν

Είναι αυτά που τη μαγεία της πόλης μου θυμίζουν

Δρόμους οικείους , δρόμους στιγματισμένους

Από τα βήματά μου...

Μα φταίω εγώ που άργησα

Να μάθω τη ζωή, τη μάγισσα

 

Χρωματένια

Πόλη

Ι

Όχι μόνον δρόμοι και σπίτια,

όχι δένδρα, πλατείες και πάρκα

ούτε καν μυρουδιές και ήχοι

Αλλά αισθήματα

κυρίως αισθήματα και μόχθος

και πείσμα

και χαμόγελα που υπόσχονται

Αγάπη

Ίσως γι αυτό να σε χαρακτηρίζουν 

Ερωτική

ΙΙ

Χαμένη

μέσα σε γνωστούς δρόμους

που σκληρά με διώχνουν

σαν άγνωστη

Μέσα στις πολλές καλημέρες

και τα "πώς είστε"

κι αυτό το αφόρητο

"γιατί χαθήκαμε"

Χαμένη

μέσα στους ρυθμούς σου 

και τη δουλειά

και το "τρέξε να προλάβεις"

Χαμένη 

απ΄την αγκαλιά σου

γιατί

φταίω κι εγώ

 

Από ένα ποίημα της Πολυδούρη

 Δημιουργούμε με αφορμή το ποίημα της Μ. Πολυδούρη
"Κοντά σου" . 
Όμως αντιστρέφουμε την εικόνα. Μακριά σου  λοιπόν.

Κοντά σου

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως.
στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά
κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι ανύποπτα περνά μέσ’ στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.

Μουσική του Νότη Μαυρουδή

με την Σοφία Βόσσου

Μακριά σου

Μακριά σου η αγάπη δεν μ' αγγίζει
μα βλέπω τη σκιά που λικνίζεται
σαν πειρασμός γυροφέρνει προκλητικά
ξυπνά ανμνήσεις και με περιπαίζει
η μελαγχολική αύρα της
σαν φάντασμα μ' έχει στοιχειώσει


Μακριά σου η ζωή δε γελά
αχνοφαίνεται ένα θλιμμένο χαμόγελο
τα δάκρια μουσκεύουν τη χαρά μου.
Τώρα το βαρύ βήμα σου δε σπάει τη σιωπή
μόνο απολιθώματα ευτυχίας στολίζουν το πάτωμα
απομεινάρια ζωής ηχηρής


Μακριά σου 
ο ήλιος είναι θαμπός
το τριαντάφυλλο είναι άοσμο
τα χελιδόνια είναι παράφωνα

Σκοτεινό δωμάτιο
Σβησμένο κερί
Βρεγμένο σεντόνι
Παράνοια
Θρύψαλλα μοναξιάς σκορπισμένα παντού
Εικόνες εγκατάλειψης
Εικόνες εξαθλίωσης
Εικόνες ... Μακριά σου

Φαίδρα

Μακριά σου

Ι

Τα δάκρυα στεγνά

αλλά, μακριά σου.

Επούλωση του τραύματος

που πάντα θα υπάρχει απειλητικό

να κακοφορμίσει.

Ο γιατρός χρόνος

κλείνει το μάτι

με αυτοπεποίθηση.

Μα, περνά η αγάπη

με γιατροσόφια;

ΙΙ

Το γέλιο άνθισε και φώτισε το πρόσωπό μου

Η σκέψη ελευθερώθηκε και πετάει σαν πουλί

Οι φίλοι με ξανακέρδισαν 

και τους κέρδισα κι εγώ με τη σειρά μου

Δημιουργώ σαν τη μέλισσα

εκεί που είχα ξεχάσει πώς γίνεται το μέλι.

Πόσο όμορφη μάσκα διάλεξα στ' αλήθεια !

ΙΙΙ

Χρειάστηκε μόνο 

ν' αντικρίσω το είδωλό μου

στον καθρέφτη

για να νιώσω αυτό 

που όλοι λένε : 

Καλύτερα μακριά σου !

Γ