ΣΩΤΗΡΙΑ

'Έδεσα κόκκινη κλωστή στο χέρι
Έδεσα και τον ήλιο στα μαλλιά
γέμισε το σπίτι μου χρυσές κορδέλες
κι ένιωσα τη δροσιά της άνοιξης.
Άνοιξα της καρδιάς μου τα παραθυρόφυλλα
και φύτεψα δυο κερασιές στο περιβόλι
τις πότισα μ' αγάπη και μ' απόγνωση
έτσι για να υπάρχει ισορροπία.
Είναι πια ο Μάρτης του χεριού μου θαρρώ
κι είναι η ψυχή μου ανήσυχο λιμάνι
μια το ταράζει ο έρωτας
και μια η απουσία σου το λιώνει.
Είναι πια ο Μάρτης φίλος παλιός
τον ξέρω όπως τη μυρωδιά σου....
όπως τον κύκλο της ζωής....
Όπως νιώθω της άνοιξης το πάτημα κάθε φορά που φτάνει
Όπως νιώθω το κάψιμο στο στόμα όταν μου λείπουν τα φιλιά σου
Σωτηρία....σωτηρία ψάχνω και δε ξέρω
αν θα τη βρω στους κήπους του μυαλού σου
ή σε δυο στίχους
Σωτηρία ζητώ από τα μάτια σου
που δε μ' αφήνουνε στη λήθη να τα παραδώσω
Σωτηρία.... δος μου σωτηρία...
από τ' αδύνατο όνειρο
Σώσε με από του έρωτα το ιδεώδες
Τράβα με την κόκκινη κλωστή του Μάρτη
Τράβα με κι ακούω της μυρωδιάς σου την ηχώ
που μου φωνάζει....
Τράβα με... ή τώρα ή ποτέ....


                                                                  Αλεξανδριανή