Όταν γοητεύουν οι λέξεις και οι εικόνες, όταν η ποίηση μας συνεπαίρνει γεννά κι άλλη ποίηση. Με αφορμή την ανάγνωση του ποιήματος "Ο πλοκαμός της Αλταμίρας" του Α. Εμπειρίκου γεννήθηκε το "ΔΕΥΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ ΑΣΠΑΣΜΟΝ".
Ο
ΠΛΟΚΑΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΤΑΜΙΡΑΣ (1936 – 1937)
1
Τα
κούμαρα βαριά σαν βλέφαρα ηδυπαθείας, στάζουν το μέλι στη σιγή. Ο
γδούπος
διαρκεί, και από τα μάτια σου στο στήθος και στο στόμα μου, η έλξις
απλώνει την
παλίρροια.
2
Λίγα
κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι. Μα η πεταλούδα που
νύκτωρ
εγεννήθη μάς αναγγέλλει την αυγή, σφαδάζουσα στο ράμφος της πρωίας.
3
Η
ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.
Οι
δρόμοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν. Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά
μικρούτσικες παιδίσκες. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος. ...
Α. Εμπειρίκος
ΔΕΥΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ ΑΣΠΑΣΜΟΝ
Στον Α.
Εμπειρίκο
Διάσπαρτες οι λέξεις του
ονείρου.
Σφαδάζουσες στη λάμψη
της νυκτός.
Παρμένες από την αρχαία
Ελληνική.
Τη διάλεκτο της σωτηρίας.
Πόση σοφία!
Σαν την πνοή του αγγέλου.
Ακούστηκε, λένε, σε μια
από εκείνες τις βόρειες χώρες.
Ακούστηκε, λένε, κάπου
μακρυά.
Η πνοή του αγγέλου.
Άραγε θα προλάβει να
τελειώσει αυτό το ποίημα;
Αν είναι ποίηση η
ανάπτυξη αυτή.
Άραγε θα προλάβει η
καθαρεύουσα να βασιλεύσει
στο νεανικό αυτό ημερολόγιο;
Έγνεψε η πνοή του αγγέλου
στον παλαιό κόσμο.
Ακούστηκε η σάλπιγγα στη
μέση της νυκτός.
Σήκωσε ο ουρανός τα άγια
χώματα.
Και στο πέρασμα του
χρόνου στενεύει το μονοπάτι.
Βοΐζει η πνοή του
αγγέλου.
Είναι ώρα να στάξει το
τελευταίο δάκρυ
Από το γαλανό βλέφαρο
μιας πεταλούδας
Που, σφαδάζουσα στη λάμψη
της πρωίας,
Αντικρίζει τον ύψιστο
εχθρό.
Αναρτήσεις
