27/11/2012
Κάποτε έγραψες πως ο ποιητής
γράφει σαν βουβός εκ γενετής
Γι ΄ αυτό σήμερα οι λέξεις
έχασαν τη φωνή τους
Γαία
Εις το θάνατο του ποιητή στεφάνι
Πέθανες
Κι έκανα τη θλίψη μου λέξεις
Μόνο αυτό μπορώ να σου προσφέρω
Μόνο έτσι θαρρώ πως αγγίζω
Την πληγή σου
Πως νιώθω το ρίγος των στίχων σου
Παντού
Έφυγες μα τους άφησες σε μας
Προστάτες
Τους ξέκοψες απ’ την ψυχή σου
Τους χάραξες σ’ ένα άψυχο σώμα
Λευκό
Διάφανο
Για να μπορούν οι ανάσες τους να μας κρατάνε στη ζωή
Ναι, κύριε ποιητή
Μπορεί να πέθανες
Γιατί έτσι είπαν όλοι
Αλλά οι στίχοι σου δεν ξέρουν από θάνατο
Κι είναι ταγμένοι ν’ αναπαράγουν
Την ψυχή σου
Κοραλλία
Αναρτήσεις
