Ανθρωπάκο

Ανοίγω τα φτερά μου, αγκαλιάζω ολόκληρο τον κόσμο

Μπορώ να δω κάθε λεπτομέρεια

Μπορώ να νιώσω κάθε συναίσθημα.

Αγγίζω την καρδιά σου, ναι τη δική σου μικρέ άνθρωπε,

Έχεις τόσο πόνο, τόση οργή.

Όμως για κοίτα, το βλέπεις αυτό;

Είναι απλά η επιφάνεια, το παραπλανητικό κάλυμμα

Κάτω απ΄ αυτό ρέει άφθονη αγάπη, αμέτρητη καλοσύνη,

τη νιώθεις;

Αχ! Θαμπώνεις τα μάτια μου, κάθε σημείο

Της ύπαρξής σου αστράφτει!

Είναι από ευτυχία, είδες πόσο εύκολο είναι να τη γευτείς;

Η ρουτίνα σ΄ έκανε να τη θάψεις. Όχι για πάντα φυσικά, αυτό είναι αδύνατον.

Ήρθε η ώρα όμως να πάρεις αυτό εδώ.

Μη με κοιτάς έτσι, δεν είναι η παλάμη μου κενή αλλά η ζωή σου!

Πάρ΄την λοιπόν.  Όπως σ΄έναν πίνακα, έτσι

Κι εδώ, θα ρίξεις λευκή μπογιά, θα εξαφανίσεις

Ό, τι βασανίζει την ψυχή σου, θα δημιουργήσεις

Αυτό για το οποίο θέλεις να ζεις, αυτό

Που σε γεμίζει.

Ο παράδεισος είναι δικός σου

Η απόφαση τι θα κάνεις μ΄αυτόν είναι επίσης δική σου.

Δώσε χρώμα, νόημα, συναίσθημα, στο μονοπάτι

Που ακολουθείς, θα δεις, ΑΞΙΖΕΙ.

Η ώρα έφτασε, πρέπει να φύγω.

Όταν νομίζεις πως τρεκλίζεις, κοίτα την καρδιά σου

Κι εκείνη θα σ΄ οδηγήσει

Ήταν, είναι και ΠΑΝΤΑ θα είναι γεμάτη.

Απλώς χρειάζεται χρόνος για να περιπλανηθείς μέσα της

Να τη γνωρίσεις και να σε γνωρίσει

Καλό ταξίδι λοιπόν.

Αντίο

                                                                                             Ανν