Λεγεωνάριος
Απώλεια
Φως τ’ ουρανού και της ζωής
Όταν στα μάτια σε κοιτούσα
Χανόμουν στον ωκεανό και κολυμπούσα
Στη θάλασσα της ματιάς σου της λαμπρής
Με έλουζε η αγάπη μου για σένα
Και με ζέσταινε της ψυχής σου η πνοή
Μα ένα πρωινό σαν του ανέμου τη βουή χάθηκες
Και μου έμεινε μια πένα
Τότε ήρθε από το παρελθόν η Μούσα
Τον πόνο της απώλειας άλλαξε
Σε έμπνευση χρωματιστή τον μετάλλαξε
Και με συνέφερε γιατί έκθαμβος κοιτούσα
Ποιήματα πολλά για σένα έχω γράψει
Την αγάπη, τον πόνο, τη φιλία έχω υμνήσει
Και με λόγια έχω ζωγραφίσει
Πλούσιος έγινα, μα την ποίηση δεν έχω πάψει
Είναι ο μόνος τρόπος για να σε θυμάμαι
Γιατί ό, τι κι αν απέκτησα
Δεν αντικατέστησε τον πόνο που σε έχασα
Η ποίηση ενισχύει την εικόνα αυτών που αγαπάμε
Σείριος
Απώλεια
Πόσα δάκρυα πρέπει να χύσω
Στο βωμό της απώλειας για να σε φέρω πίσω
Πόσες εικόνες απ’ τα μάτια μου να χάσω
Αφού αρνιέται η καρδιά να προσπεράσω
Πόσες νύχτες ξάγρυπνος θα κοιτάζω το άδειο δωμάτιο
Πότε ο πόνος θα πάψει να με δένει με το μάταιο
Πότε θα βρω τ ΄ ακριβά τα σκαλοπάτια
Που βγάζουνε στον ουρανό, τα γαλανά σου μάτια
Αναρτήσεις
