Φαμ
Όνειρα που μένουν όνειρα
Λάθη που μας κάνουν στάχτη
Λάθη που ζητούν το έλεος
Μα το έλεος συνώνυμο της παρακμής
Μιας παρακμής που πηγάζει από μέσα μας
Δε μιλώ για τους άλλους, φτάνει να μιλώ
για τους άλλους, για μένα μιλώ
Δε ζητώ το έλεος, το μέσα μου Θεό ζητώ.
Όχι. Μια συνεχής άρνηση από μένα την ίδια.
Άρνηση για ένα βήμα πιο μπροστά, άρνηση να ζήσω,
Άρνηση που μ’ οδηγεί δυο βήματα πίσω.
Τι ζητάω, τι μου ζητούν, τα πάντα ζητώ
Μα στο τίποτα μ’ οδηγούν. Παρακμή, χάος
Το χάσμα μου το έδειξε σαν γύρευα τις λύσεις
ανοίγοντας το στόμα της η θεία Νέμεσις
Όχι. Άρνηση, δε μπορώ να γράψω πια.
Δεν έχει μείνει τίποτα, ούτε καν αυτά τα κλάματα .Μονάχα η παρακμή, να με κοιτά κατάματα
Και να μου λέει: Όνειρα,
όνειρα που μένουν όνειρα
Λάθη που μας κάνουν στάχτη.
Αναρτήσεις
