ΜΗΝ ΑΡΓΗΣΕΙΣ

Μην αργήσεις πολύ

Μετά τα μεσάνυχτα

γυρίζω πάλι στις στάχτες μου

Όχι!

Μην αργήσεις πολύ

Θα τρομάξεις

 Είναι τα μάτια μου που σκοτεινιάζουν

Δεν τα έχεις ξαναδεί έτσι

 Βάφονται το χρώμα της αβύσσου

Ανέκφραστα

Λες και τους έχει αφαιρεθεί η ψυχή

Σου λέω θα τρομάξεις

Και αυτό το μαύρο φόρεμα

Δεν είμαι εγώ

 μια φευγαλέα σκιά του δρόμου μου το δάνεισε

Τι και αν αστράφτει;

Αν το ξεκουμπώσεις θα χυθούν αβίαστα οι πόνοι

Δεν θέλω να σε παρασύρουν

Μην πλησιάσεις σου λέω

Μην αργήσεις πολύ

μετά τα μεσάνυχτα

γίνομαι η μαύρη γάτα της γωνίας

Δεν πιστεύεις στις δεισιδαιμονίες;

Άκου με, σε παρακαλώ

Μην βαδίσεις σ' αυτό το στενό

Ποιος θέλει να δει μια μαύρη γάτα;

Το φως δεν απέχει πολύ από το σκοτάδι

Γι' αυτό μην αργήσεις πολύ

Μετά τα μεσάνυχτα

 γυρίζω πάλι στις στάχτες μου

Φαίδρα

Ήθελα

Ήθελα να σε προστατέψω

να μην πάθεις ότι εγώ

Ήθελα να σου δώσω

ότι δεν έδωσαν σε μένα.

Ήθελα να έχεις την αγάπη

που εγώ ποτέ δεν ένιωσα

Ήθελα να σου δείξω

τον κόσμο που δεν γνώρισα

Ήθελα να μπορέσεις να δεις

έναν κόσμο διαφορετικό

Ήθελα να νιώσεις πράγματα

που άλλοι δεν μπορούν να νιώσουν

Ήθελα να κάνεις όνειρα

 που δε θα γκρεμιστούν στο μέλλον

Ήθελα να ζήσεις στιγμές αξέχαστες

που θα τις θυμάσαι μια ζωή.

Ήθελα να είχα κάθε κομμάτι της καρδιάς σου

για να μην μπορέσεις να πληγωθείς

Ήθελα να φέρω ευτυχία στη ζωή σου

ώστε να μη νιώσεις ποτέ σου πόνο

Ήθελα να σου δώσω πολλά χωρίς να πάρω κάτι πίσω

Γιατί ήθελα να είμαι ο άγγελος της ψυχής σου

Αυτή που θα σε ψάχνει μέσα στη νύχτα

και θα σου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο

σαν ψιθυρίζει στο αυτί σου «σ’ αγαπώ»

 Καλλιόπη

Κορίτσι στο παράθυρο

Καθόταν στο παραθύρι κι έπλεκε για το μωρό της

Κι η μνήμη άρχισε ν’  αναδεύει χαμένες επιθυμίες

Κι αγάπες,  χωρίς αναστολές

Θυμήθηκε την πρώτη φορά, τότε που σείστηκε η γη,

Κι έχασαν οι λέξεις  το νόημά τους,

Τότε που βέλος τόξευσε το μυαλό της

Τότε που εκείνος στη θέρμη της αβύσσου,

Έκοψε  λουλούδι και της το ’δωσε,

απόκομμα της δικής του  αίσθησης του «Σ’ αγαπώ»

Τότε που τα μάτια τους τα πρόδιδαν όλα

Και τα λόγια μπερδεύονταν

Στην ορμή τους να εκφράσουν συναισθήματα

Κι η λογική είχε μεταναστεύσει δίνοντας τη θέση της

στην  αδερφή της , την αγάπη

Τότε που κοιτάζονταν αιώνιες ώρες

Που συνομιλούσαν με τα μάτια,

Το βράδυ αυτό

Που δεν μπορεί να το ξεριζώσει από το μυαλό

Καθόταν στο παραθύρι κι έπλεκε για το μωρό της

Που δεν ήταν  δικό του

Γιατί εκείνος σκότωσε την αγάπη

Κι εκείνη τη φύλαξε στο κοιμητήριο της ψυχής

Αριάδνη

Αντίο στο Ν. Παπάζογλου

Ο Νίκος Παπάζογλου, ένας από τους πλέον αγαπημένους τραγουδοποιούς και ερμηνευτές, έχασε τη "μάχη" με την επάρατη νόσο, σε ηλικία 63 ετών. Έφυγε από τη ζωή μόλις 40 ημέρες από το θάνατο του φίλου και συνεργάτη του Μανώλη Ρασούλη.

Γεννημένος στη γειτονιά του "Κουλέ-Καφέ", στις παρυφές της Άνω Πόλης Θεσσαλονίκης, στις 20 Μαρτίου του 1948, έγραψε τα πρώτα του τραγούδια και συμμετείχε ως τραγουδιστής μόλις το 1965 στο Θεσσαλονικιώτικο συγκρότημα "Olympians".








Σημαντική για την καριέρα του ήταν η συνάντηση - τη δεκαετία του 80 - με τον Δ. Σαββόπουλο και τον Μ. Ρασούλη, που "χτύπησαν" δυναμικά με την "Εκδίκηση της Γυφτιάς",  μία δουλειά - σταθμός για την ελληνική μουσική.

Τη δεκαετία του 90 δημιουργεί μερικούς από τους πιο γνωστούς προσωπικούς του δίσκους, όπως το "Χαράτσι" και τα "Σύνεργα" που περιλαμβάνουν μερικά από τα πιο δημοφιλή του τραγούδια. Χαμηλών τόνων, ιδιαίτερα αγαπητός για τον απλό του χαρακτήρα, "έντυσε" με τα τραγούδια του στιγμές από τις ζωές όλων μας.






Με την περιοχή της Τούμπας ο Νίκος Παπάζογλου ήταν ιδιαίτερα συνδεδεμένος καθώς τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια είχε ιδρύσει και λειτουργούσε στην περιοχή το στούντιο ηχογραφήσεων "Αγροτικόν" όπου ηχογράφησαν δίσκους τους, δεκάδες καλλιτέχνες της νεώτερης ελληνικής μουσικής σκηνής.
  (Πηγή : Nooz.gr)


Καλό ταξίδι Νίκο