Δε θέλω να φορέσω το άθλιο νυχτικό μου

Θα με τυλίξει πάλι με τη σιχαμερή μιζέρια του,

Ολόλευκο φάντασμα,

θα σκοντάφτω πάνω στα σκληρά έπιπλα,

αυτά θα βγάζουν κραυγές πόνου,

Θα πλησιάζω το παράθυρο,

η άχνα μου θα κρύβει τους ανθρώπους,

Ο λαμπτήρας θα αποφεύγει έστω και ένα βλέμμα,

(Δεν είμαι η Μέδουσα,

τα μάτια μου είναι ολοζώντανα από τα δάκρυα)

θα θέλω να φωνάξω

Έπειτα θα βουλιάξω στην αφάνεια,

και για λίγο θα είναι σαν μην υπάρχω,

αφού λησμονημένη θα είμαι στη σκέψη

Έτσι θα γίνει

Όπως άλλωστε συμβαίνει κάθε βράδυ

Όποια κίνηση μου

Τελετουργία

Προς τιμήν της συνηθισμένης συνήθειας

Κανένας καινούργιος θεός να προσκυνήσω

Με πόσο πάθος θα γινόμουν αιρετική!

Το νυχτικό θα μείνει στην κρεμάστρα απόψε

Δεν θα την καλέσω τη νύχτα

Θα φορέσω ένα μεταξένιο φόρεμα

και κρυφτώ πίσω από τις αναμνήσεις του

Φωτεινές επιγραφές του παρελθόντος

Καλύτερα να μην έρθει να με βρει

Να πάει να καταραστεί άλλες ψυχές

Φαίδρα