Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Όταν δεν πάνε οι ηλικιωμένοι στο θέατρο πάνε οι ηθοποιοί σ' αυτούς Πρωτοποριακό πρόγραμμα του ΚΘΒΕ στις Συκιές Θεσσαλονίκης

Δημιουργία γεμάτη αγάπη για την τρίτη ηλικία που εξακολουθεί να μας δίνει την αγάπη της. Παραθέτουμε το δημοσίευμα έτσι όπως το βρήκαμε στον ημερήσιο τύπο:


Θεσσαλονίκη

«Θέατρο Κατ’ Οίκων» ονομάζεται το πρωτοποριακό πρόγραμμα, στο πλαίσιο του οποίου ηθοποιοί του Κρατικού Θεάτρου Β.Ελλάδας (ΚΘΒΕ) κρατούν συντροφιά σε ηλικιωμένους ή άτομα που αντιμετωπίζουν κινητικές δυσκολίες ή προβλήματα υγείας και αδυνατούν να μετακινηθούν προκειμένου να παρακολουθήσουν θεατρικές παραστάσεις.


Το πρόγραμμα υλοποιείται από το ΚΘΒΕ σε συνεργασία με την αντιδημαρχία Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Συκεών, στη Θεσσαλονίκη. Θα εφαρμόζεται μία φορά την εβδομάδα και, όπως ανακοινώθηκε, θα διαρκέσει έως το τέλος καλοκαιριού, ενώ είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να επαναληφθεί στο μέλλον.

Στο πλαίσιο του προγράμματος, τρεις ηθοποιοί του ΚΘΒΕ επισκέφθηκαν σήμερα το Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων (ΚΗΦΗ) του δήμου Συκεών και… μύησαν 20 ηλικιωμένους στον κόσμο του θεάτρου, διαβάζοντάς τους ποιήματα, λαϊκά παραμύθια, πεζά κείμενα κ.ά.
Πηγή:  Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Γάζα, μια ιστορία

Δημιουργούμε, στη μέση του καλοκαιριού, για τα παιδιά της Γάζας που δεν απολαμβάνουν τις διακοπές και τη θερινή ραστώνη , αλλά παλεύουν με αξιοπρέπεια για τη ζωή και την ελευθερία

Σαν πέσει ο σπόρος δεν αργεί να καρπίσει το στάχυ της δημιουργίας. Το παραμύθι άρχισε να γεννά και να βγάζει καινούργια παραμύθια ή ιστορίες, που μπορεί να βρίσκονται πιο κοντά στην αλήθεια και να την ακουμπούν , γιατί τις είδαν τα μάτια της ψυχής και δεν θόλωσαν τα χρώματά τους από νόμους, διεθνείς αποφάσεις, πρέπει, στατιστικές , σφραγίδες κι άλλα τόσα άχρηστα πράγματα που επινόησε ο άνθρωπος για να κρύψει την απανθρωπιά του.




Η ιστορία της Βάσιας


Απόψε κατάφερα να κοιμηθώ τέσσερεις  ολόκληρες ώρες..
Άλλο ένα ξύπνημα με το πιο φρικιαστικό ξυπνητήρι...
Η ώρα πρέπει να είναι πέντε με έξι  το ξημέρωμα μα σήμερα οι βομβαρδισμοί άρχισαν πιο νωρίς!
Δεν σου κρύβω πως ένιωσα "ανακουφισμένη" , σχεδόν "χαρούμενη" για μια στιγμή, που στάθηκα τυχερή κι αντίκρισα και σήμερα τον κόσμο!
Μπορεί η ατμόσφαιρα να 'ναι αποπνικτική , ο αέρας σκονισμένος , μολυσμένος σχεδόν κι οι ήχοι εκκωφαντικοί , μα ανοίγοντας τα βλέφαρά σου γεμίζεις πάλι μ’ ελπίδα, ώσπου να ξανααδειάσει η ψυχή σου το σούρουπο!

Είμαι τυχερή!
Ας είναι καλά εκείνη η καλοσυνάτη γριούλα με τις πολλές γνώσεις κι τις πολλές σπουδές που μου δίδαξε την τέχνη της γραφής!
Ο θεός ας αναπαύσει την ψυχή της!

Είμαι τυχερή!
Κι ας είναι ετούτο το τελευταίο κομμάτι χαρτί που μου 'χει απομείνει.
Καμιά δεκαριά όλα κι όλα πρόλαβε να μ' αφήσει η καλή κυρία.


Έπεσε πάνω μου, κοντοστάθηκε για μια στιγμή, με έπιασε απ' το χέρι και μ' έσυρε για παράμερα.
Φοβήθηκα!
Πέρασαν ελάχιστες στιγμές και ξεπρόβαλαν οι λέξεις απ' το στόμα της.
Μετά βίας άκουσα "κι έτσι όσες ώρες μου απομένουν, τουλάχιστον ας έχω αφήσει κάτι πίσω μου πριν πεθάνω. Ίσως να μην σου φανούν χρήσιμα τα γράμματα, μα αυτά έχω σπουδάσει τόσα χρόνια αυτά μπορώ να σου μάθω!"

Μα το χαρτί δε φτάνει! Κι αν δε προλάβω να σου πω;
Θα προσπαθήσω να γίνω τα μάτια σου κι θα σου μεταφέρω την κατάσταση γύρω μου!
Δεν θα σου πω πολλά
Δεν θέλω να σε κουράσω
Δεν θέλω να μου τελειώσει το χαρτί!

ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΗ ΣΚΟΝΗ/ ΜΟΥΧΛΙΑΣΜΕΝΟΣ ΑΓΕΡΑΣ/ ΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ/ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΟΣ/ ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ/
Το θανατικό πάει σύννεφο μα..
το πιο φρικιαστικό !
ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΟΙ ΗΧΟΙ/ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΣΚΗΝΙΚΟ/ ΜΕΛΗ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΚΕΙΤΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑΠΕΤΑΜΕΝΑ ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ/
το πιο φρικιαστικό
 τα ματιά των ανθρώπων!
Άδεια. Σκοτεινά..
Δίχως προσδοκίες . Σαστισμένα!
Κοιτούν σαν να μη θέλουν να βλέπουν..
Κοιτούν χωρίς να νιώθουν..

Μα τα δικά μου δεν στέρεψαν ακόμα!
Ακτινοβολούν ελπίδα απ 'τη στιγμή που ξαναντίκρισα τον κόσμο!
Δε το ξέρω ...Το νιώθω!
Όποιος με βλέπει είναι μια στάλα πιο δυνατός μετά!
Ίσως να φταίει η νιότη μου που δεν μ' αφήνει να παραιτηθώ!
Ίσως να φταίει το ότι ελπίζω ακόμα!
Ίσως να φταίνε απλώς τα μάτια μου!

Είμαι τυχερή! Ακόμα ζω!
Δίχως οικογένεια...ολομόναχη! Μα ζω! Ζω κι ελπίζω!
Κάθε φορά που θα αντικρίζω τον κόσμο θα γεμίζω ελπίδα!
Κι αν δεν τα καταφέρω.. κι κάποια μέρα βρεθώ κοντά στο ξέσπασμα μιας βόμβας..
όσο είμαι εδώ θα δίνω κουράγιο σ' αυτούς που τολμούν να  ρίξουν μια ματιά στα βλέφαρά μου!
Και τι είναι αυτό που προσδοκώ κ ελπίζω;
Είναι σαφώς...


Ένας απόκοσμος ήχος έκοψε το νήμα της ζωής της 12χρονης φίλης μας!
Δεν έζησε παρά μόνο δύο δεύτερα μετέπειτα της συγγραφής!
Κι όμως κάτι περίμενε...
Κρίμα που δεν θα το μάθουμε ποτέ!
Ποτέ ,
  διότι ήδη γνωρίζουμε!
 ΒΑΣΙΑ